Νομική αναγνώριση για Μπεκτασήδες και Εκκλησία Σουηδίας αλλά όχι για την Ελληνική Θρησκεία.

Είναι εύλογο να υποθέσει κανείς ότι, εάν δεν υπήρχε ο τόσο στενός εναγκαλισμός μεταξύ του κράτους και της Ορθόδοξης Εκκλησίας, θα είχε δώσει από μόνο του το κράτος νομική υπόσταση στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία, για λόγους ιστορικούς, εθνικούς, πολιτιστικούς αλλά ακόμη και τουριστικούς, ακόμη και αν δεν υπήρχε ούτε ένας ακόλουθός της. 

Αν και σίγουρα δεν θα συμφωνούσαν οι ακόλουθοι της με τον τελευταίο λόγο (τουριστικούς) ούτε θα ταίριαζε σε ένα κράτος που τιμά τους προγόνους του αλλά θα υπήρχε τουλάχιστον ως επιχείρημα να το είχε πράξει από μόνο το κράτος.

Τι συμβαίνει όμως σήμερα, όταν οι ακόλουθοί της είναι πολλαπλάσιοι εκείνων των κοινοτήτων, όπως οι Μπεκτασήδες ή άλλες, στις οποίες έχει δοθεί νομική θρησκευτική μορφή;

Το ερώτημα καθίσταται ακόμη πιο έντονο αν αναλογιστούμε ότι το ίδιο το κράτος, ήδη από το 2017, έχει αναγνωρίσει την Ελληνική Εθνική Θρησκεία ως «γνωστή», δηλαδή υπαρκτή εντός της ελληνικής επικράτειας και έχει δώσει το δικαίωμα σε αυτούς που την ακολουθούν να δηλώνουν την θρησκεία τους στο ληξιαρχείο και να τελούν ονοματοδοσίες και γάμους με νομική ισχύ.

Για ποιον λόγο λοιπόν, σύμφωνα και με σχετική ανακοίνωση του ΥΣΕΕ, η Πολιτεία προτίμησε να την οδηγήσει στη δικαστική οδό και δεν της παρείχε νομική προσωπικότητα με υπουργική ρύθμιση, όπως συνέβη σε άλλες κοινότητες που πληρούσαν τις θεσμοθετημένες προϋποθέσεις;

Η ανακοίνωση του ΥΣΕΕ ΕΔΩ