Η μισθοδοσία του κλήρου: το αναχρονιστικό βάρος που πληρώνει ο φορολογούμενος

 Στην Ελλάδα του 2025, το κράτος εξακολουθεί να πληρώνει τους μισθούς χιλιάδων ιερωμένων, σαν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι πρώτης ανάγκης. Κι όμως, την ίδια στιγμή, νοσοκομεία κλείνουν εφημερίες λόγω έλλειψης ιατρών, ασθενοφόρα καθυστερούν επειδή δεν υπάρχουν αρκετοί διασώστες, και οι πυροσβεστικές δυνάμεις λειτουργούν στα όρια της αντοχής τους.

Η αντίφαση είναι κραυγαλέα: γιατί να επιβαρύνεται ο φορολογούμενος για τη μισθοδοσία του κλήρου, τη στιγμή που σε όλες σχεδόν τις ανεπτυγμένες χώρες η θρησκεία χρηματοδοτείται από τους ίδιους τους πιστούς της; 

Στη Γερμανία, στη Σουηδία, στην Ελβετία, ο πιστός πληρώνει ειδικό εκκλησιαστικό φόρο ή κάνει δωρεές, και η Εκκλησία διαχειρίζεται αυτόνομα τα έσοδά της. Το κράτος δεν λειτουργεί ως εργοδότης θεολόγων, αλλά ως εγγυητής της υγείας, της ασφάλειας και της παιδείας των πολιτών.

Η Ελλάδα χρειάζεται κάθε διαθέσιμο ευρώ για να προσλάβει περισσότερους ιατρούς, να ενισχύσει το ΕΚΑΒ, να θωρακίσει την πυρόσβεση και την πολιτική προστασία. 

Η μισθοδοσία του κλήρου από το δημόσιο ταμείο δεν είναι μόνο οικονομικό βάρος, αλλά και αναχρονιστικό κατάλοιπο. Αν θέλουμε πραγματικά να λέμε πως είμαστε μια σύγχρονη, ανεπτυγμένη χώρα, πρέπει να ακολουθήσουμε το αυτονόητο: οι θρησκείες να συντηρούνται από τους πιστούς τους και το κράτος να συντηρεί τη ζωή των πολιτών του.

Η δικαιοσύνη επιτάσσει μια θρησκεία να συντηρείται μόνο από εκείνους που την ασπάζονται.

Μέχρι να αποφασίσουμε να χρηματοδοτούν οι πιστοί τη θρησκεία τους, και το κράτος να χρηματοδοτεί την υγεία και την ασφάλεια όλων, θα συνεχίσουμε να ζούμε σε μια χώρα όπου η σωτηρία της ψυχής είναι πάνω απ’ όλα και η σωτηρία της ζωής… όταν βολέψει.

Δεν έχουμε γιατρούς.

Δεν έχουμε πυροσβέστες.

Αλλά έχουμε… μισθοδοσία κλήρου.

Σε άλλες αναπτυγμένες χώρες: «Πληρώνουν οι πιστοί της, την Εκκλησία τους».

Στην Ελλάδα: «Πληρώνουν ΟΛΟΙ την Εκκλησία».